LIPIEC – święte ubóstwo
„Znacie przecież łaskę Pana naszego Jezusa Chrystusa, który będąc bogaty, dla nas stał się ubogim, aby was ubóstwem swoim ubogacić” (2 Kor 8, 9).
„W swej miłości ku Chrystusowi nasze Założycielki, podobnie jak św. Elżbieta, pragnęły żyć Jego przykładem poprzez szczególne umiłowanie ubogich oraz ubóstwo osobiste. Podobnie jak One, nie troszczymy się nadmiernie o teraźniejsze i przyszłe dobra doczesne, lecz pełne nadziei i zaufania pozostawiamy to Panu Bogu” (Konstytucje, art. 18).
Ślub ubóstwa jest wyrzeczeniem się dóbr materialnych, ale również wyrazem szczególnego zaufania Chrystusowi i pragnienia naśladowania Jego stylu życia. Więź z Chrystusem ubogim prowadzi osoby konsekrowane do ofiarnej miłości wobec najuboższych. Widzimy to w przykładzie życia naszych Założycielek, które odkryły prawdziwe bogactwo w możliwości dzielenia się z potrzebującymi. Realizowały ewangeliczne ubóstwo poprzez służbę chorym, w których widziały Oblicze cierpiącego Chrystusa. Głęboki sens ubóstwa ilustruje jeden z fresków Giotta, przedstawiający symboliczną postać o ubogim wyglądzie. Postać ta ma serce skierowane ku niebu, ukazując wewnętrzne bogactwo zjednoczenia z Bogiem. Jest ona przyjęta jedynie przez tych, którzy, jak św. Franciszek, odrzucili bogactwa świata, by zdobyć skarb w niebie: „Sprzedaj, co posiadasz i rozdaj ubogim, a będziesz miał skarb w niebie” (Mt 19,21). Obraz przedstawiony w tej alegorii podkreśla, że ubóstwo nie jest celem, ale drogą do duchowej pełni i głębszej relacji z Bogiem. Postarajmy się na co dzień żyć duchem ubóstwa i prostoty. Chętnie dzielmy się z innymi nie tylko dobrami materialnymi, ale również swoim czasem i dobrym słowem.
Modlitwa Papieża Franciszka
Boże, nasze Ojcze, Ty w swojej nieskończonej miłości
powołujesz mężczyzn i kobiety do szczególnego życia
w czystości, ubóstwie i posłuszeństwie.
Prosimy Cię za wszystkie osoby konsekrowane:
napełnij je Duchem Świętym, aby były wierne swojemu powołaniu,
aby swoim życiem świadczyły o Twojej miłości w świecie.
Daj im siłę, by w trudnościach nie traciły nadziei,
cierpliwość, by znosiły trudy codzienności
i pokorę, by w każdej chwili szukały Twojej woli.
Niech ich serca zawsze pozostaną otwarte na Ciebie
i na potrzeby ich braci i sióstr, zwłaszcza tych najsłabszych i potrzebujących.
Spraw, aby ich życie było znakiem Twojego Królestwa
i światłem dla tych, którzy Ciebie szukają.
Maryjo, Matko Kościoła, towarzysz im w ich drodze
i wstawiaj się za nimi u Twojego Syna, Jezusa Chrystusa,
który żyje i króluje na wieki wieków. Amen.
Opracowała:
S. M. Katarzyna Mróz
radna generalna
