Kwiecień 2024 – SŁOWO, które oświeca, jest światłością.
„A życie to było światłością dla ludzi (…). Światłość świeci w ciemności i ciemność jej nie ogarnęła (…). Była światłość prawdziwa, która oświeca każdego człowieka, gdy przychodzi na świat” (J 1, 4-5.9).
Chrystus w prologu św. Jana przedstawiony jest również jako fos – światłość, która jest dla nas źródłem życia. Ona uzdalnia nas do wyzwolenia z grzechu i ciemności niewiary. Logos w ten sposób staje się epifanią Boga światłości: „Gdy się modlił, wygląd Jego twarzy się odmienił, a Jego odzienie stało się lśniąco białe” (Łk 9, 29). Przykładem takiej epifanii jest przemienienie Jezusa, które dokonało się na górze Tabor. Było to wewnętrzne przenikanie przez Boga, które stało się światłem. W swym zjednoczeniu z Ojcem sam Jezus stał się światłem ze światłości (por. Benedykt XVI, Jezus z Nazaretu). Chociaż Chrystus poniósł śmierć na krzyżu, to jednak zmartwychwstał; pokonując wszelkie ciemności, zaprasza nas, abyśmy też podjęły walkę duchową, uznając Logos jako naszą światłość. W historii naszego Zgromadzenia odnajdujemy analogię do wydarzenia z góry Tabor. W roku 1850, kiedy Matka Maria i Matka Franciszka doświadczały szczególnej ciemności z powodu niezrozumienia motywów odejścia z nowicjatu Sióstr Boromeuszek, w Bogu odnalazły wewnętrzne światło, które dało im siłę do wznowienia swojej działalności. My również jesteśmy wezwane do pokonywania ciemności grzechu, zła i śmierci przez kroczenie drogą rad ewangelicznych, naszą drogą światła.
„Twoje Słowo jest lampą dla moich stóp, światłem na mojej ścieżce” (Ps 119, 105). Jak wygląda moja modlitwa brewiarzowa? Na ile w tej codziennej modlitwie psalmami zasłuchuję się w głos Boga skierowany do mojego serca?
