Lipiec 2023 – Wiara, a życie sakramentalne

W encyklice Lumen Fidei czytamy, że sakramenty są środkiem przekazywania człowiekowi pełni wiary. Są one “przestrzenią”, w której dokonuje się spotkanie z żywym Bogiem, co ma fundamentalne znaczenie dla naszego wzrostu w wierze, a tym samym dla życia duchowego. Papież Franciszek nazywa sakramenty “mocą Chrystusa”, ponieważ On sam jest w nich obecny.

Sakramentami, które w szczególny sposób przyczyniają się do naszego wzrostu duchowego jest sakrament pokuty oraz Eucharystia. Przytaczam w tym miesiącu dwa teksty ze źródeł, które polecam do przeczytania i poddania głębszej refleksji.

O sakramencie pokuty:

„Następnie trzeba podkreślić, że najcenniejszym owocem przebaczenia uzyskanego w Sakramencie Pokuty jest pojednanie z Bogiem, dokonujące się w głębi serca syna marnotrawnego i odnalezionego, którym jest każdy penitent. Należy też dodać, że owo pojednanie z Bogiem rodzi — można powiedzieć — dalsze pojednania, które naprawiają inne rozdarcia spowodowane przez grzech: penitent, który uzyskał przebaczenie, jedna się z samym sobą w głębi własnego ja, odzyskując wewnętrzną prawdę; jedna się z braćmi, w jakiś sposób przezeń skrzywdzonymi i znieważonymi; jedna się z Kościołem; jedna się z całym stworzeniem. Z tej świadomości rodzi się w penitencie, po zakończeniu obrzędu pojednania, poczucie wdzięczności — do której zachęca go Kościół — wobec Boga za dar otrzymanego miłosierdzia.Każdy konfesjonał to uprzywilejowane i błogosławione miejsce, w którym, po zniesieniu podziałów, rodzi się nowy, nieskażony i pojednany człowiek — pojednany świat!” !“(Reconciliatio et Paenitentia; 192, św. Jan Paweł II).

O Eucharystii:

„Pośród związków pomiędzy Eucharystią i różnymi powołaniami w Kościele, szczególnie jaśnieje  „profetyczne świadectwo osób konsekrowanych, które w celebracji eucharystycznej oraz w adoracji znajdują moc do radykalnego pójścia za Chrystusem posłusznym, ubogim i czystym”[225]. Konsekrowani mężczyźni i kobiety, chociaż spełniają liczne zadania wychowawcze i troszczą się o potrzebujących, w nauczaniu czy posłudze chorym, wiedzą, że zasadniczym celem ich życia jest „kontemplacja rzeczy Bożych oraz ustawiczne zjednoczenie z Bogiem”[226]. Istotny wkład, jakiego Kościół oczekuje od życia konsekrowanego, dotyczy o wiele bardziej sposobu bycia niż działania. W związku z tym chciałbym tu przywołać znaczenie dziewictwa jako świadectwa, właśnie w odniesieniu do tajemnicy Eucharystii. W istocie, oprócz odniesienia do celibatu kapłańskiego, tajemnica eucharystyczna odsłania wewnętrzny związek z dziewictwem konsekrowanym, gdyż jest ono wyrazem wyłącznego oddania się Kościoła Chrystusowi, którego przyjmuje jako swego Oblubieńca z wiernością radykalną i płodną [227]. W Eucharystii dziewictwo konsekrowane znajduje natchnienie oraz pokarm dla całkowitego oddania się Chrystusowi. Z Eucharystii ponadto czerpie ono pociechę i zachętę, by również w naszych czasach być znakiem miłości bezinteresownej i płodnej, którą Bóg darzy ludzkość. W końcu, poprzez swoje specyficzne świadectwo, życie konsekrowane staje się obiektywnie przywoływaniem oraz antycypacją “godów Baranka” (Ap 19, 7. 9), które są kresem całej historii zbawienia. W tym znaczeniu skutecznie odsyła do tej eschatologicznej perspektywy, której każdy człowiek potrzebuje, aby mógł ukierunkować własne wybory oraz decyzje życiowe” (Sacramentum Catitatis; 81; Benedykt XVI).

Do refleksji:

• Czy oba sakramenty są dla mnie przede wszystkim miejscem spotkania z kochającym mnie Bogiem? Czy są dla mnie „szkołą” miłości Boga i bliźniego?