Rzym, w rocz. założenia Zgromadzenia 2018 r.

Kochane Siostry, Drodzy Członkowie i Członkinie Wspólnoty Apostolskiej św. Elżbiety, W dniu dzisiejszym, wszędzie tam gdzie jesteśmy, dziękujemy Bożej Opatrzności za 176 lat istnienia naszego Zgromadzenia, za dar życia bł. Marii Luizy i wielu świątobliwych Sióstr. W tym dniu wspominamy także świętych lekarzy Kosmę i Damiana – Patronów naszego Zgromadzenia. To za ich wzorem nasze Matki Założycielki niosły bezinteresownie pomoc potrzebującym, pochylały się nad chorymi i opatrywały ich rany. Te pełne miłości i poświęcenia czyny, nadały początek Zgromadzeniu i przyczyniły się do rozwoju dzieła miłosiernej miłości niesionej każdemu człowiekowi, a szczególnie najbardziej potrzebującemu. W tym wyjątkowym dla nas dniu, gromadzimy się w zakonnych kaplicach lub kościołach, aby wspólnie odmówić Akt poświęcenia się Najświętszemu Sercu Jezusowemu. Dziś z ogromną miłością i oddaniem powtarzamy słowa: „Najczcigodniejsze Serce Zbawiciela naszego Jezusa Chrystusa, adorujemy Cię… Kochamy Cię… Ofiarujemy Tobie…”. Z całego serca zawierzamy Jego szczególnej opiece nasze Zgromadzenie, podejmowane dzieła i każdą z nas.

W kontekście rocznicowych przemyśleń, warto przypomnieć sobie, że od samego początku w naszym Zgromadzeniu było czczone Najświętsze Serce Pana Jezusa. Matka Franciszka ze swojego rodzinnego domu wniosła obraz Serca Jezusowego, który zajmował szczególne miejsce w nowo tworzącej się Wspólnocie. Przed tym obrazem Założycielki często modliły się, oddawały cześć Jezusowi i wypraszały łaski. Z dnia na dzień, coraz bardziej rozwijał się kult Serca Jezusowego co sprawiło, że znalazło się Ono w centrum naszej duchowości. Widząc w nim ostoję, Założycielki z niezwykłą miłością i zawierzeniem poświęciły siebie i rozpoczęte dzieło Najświętszemu Sercu Jezusowemu. Ten tak drogi nam obraz, dar naszej Współzałożycielki Matki Franciszki, został umieszczony w kaplicy Domu Macierzystego w Nysie, a jego wierne kopie były rozprowadzane i do dziś zdobią pomieszczenia wszystkich elżbietańskich domów.

Kochane Siostry, Drodzy Członkowie Wspólnoty Apostolskiej św. Elżbiety obraz Najświętszego Serca Jezusa, nie jest jedynie ozdobą naszych mieszkań, naszych klasztorów, czy kaplic, on jest znakiem miłości Jezusa, który wskazuje na swoje Serce i mówi „uczcie się ode Mnie, bo jestem cichy i pokorny sercem” (Mt 11,29). Jezus nadal pragnie nas formować i prowadzić, a Jego otwarte Serce jest dla nas źródłem inspiracji do życia, nadaje jemu sens i umacnia nas wewnętrznie. Kto czerpie ze źródła Serca Jezusowego sam staje się źródłem dla innych. Także św. Jan Paweł II nauczał, że: „zbliżenie do Chrystusa w tajemnicy Jego Serca pozwala nam zatrzymać się w tym niejako centralnym a zarazem po ludzku najłatwiej dostępnym punkcie objawiania miłosiernej miłości Ojca” (Dives in misericordia 13). Z tego Serca wypływa na wszystkich, którzy się do niego zbliżają, płomień miłości mocnej i żarliwej, który rozpala nasze serca i daje siłę do dzielenia się Bożą miłością z wszystkimi potrzebującymi. „Z tego zapatrzenia, zasłuchania w Jezusowe Serce rodzi się nowy człowiek. Człowiek, który jest w stanie dotknąć tajemnicy niewidzialnego, a przecież obecnego Boga, który jest w stanie dostrzec ślady Bożego działania i Bożej logiki w świecie. Wreszcie człowiek, który, jak Jan spod krzyża, utrwaliwszy w swym sercu Jezusowy obraz, już na zawsze będzie świadkiem Miłości.” (Ks. K. Napora).

Dzieje naszego Zgromadzenia potwierdziły, że dla Założycielek Serce Jezusa było źródłem, z którego czerpały siły do codziennej, ofiarnej posługi, a także od którego uczyły się wrażliwości, czułości, szacunku dla drugich. Podejmowane zadania wypełniały z miłości do Boga, ku Jego większej chwale i dla dobra innych. W chwilach prób, w napotykanych trudnościach, ufały w pomoc Bożą i z głęboką wiarą zwracały się do Najświętszego Serca pełnego mądrości i czułości. Często powtarzały: „bądź naszym obrońcą…”. Każdy dzień kończyły przed tym obrazem powierzając z ufnością Sercu Jezusowemu swoje troski, problemy, bezsilność oraz chorych do których chodziły. Zawsze były blisko Boga, każdym czynem starały się wypełniać wolę Bożą i w ten sposób dążyły do osiągnięcia świętości.

Znany i drogi wszystkim Elżbietankom „Akt poświęcenia…”- odmawiany do dnia dzisiejszego w naszych Wspólnotach jest znakiem zawierzenia Bogu przez nasze Założycielki, oraz wiele pokoleń Sióstr. Ta modlitwa towarzyszy nam w ważnych wydarzeniach, zarówno Zgromadzenia jak i w osobistych przeżyciach. Bożemu Sercu poświęcamy nowe placówki, miejsca posługi misyjnej, pracę Sióstr, ludzi do których jesteśmy posłane. Przynajmniej w każdy piątek i każdego 27 dnia miesiąca odmawiamy wspólnie tę modlitwę i dlatego warto zastanowić się i dać sobie odpowiedź: Czy i dla mnie Serce Jezusa jest źródłem mocy? Czy rzeczywiście zawierzam Jemu swoje powołanie, sprawy, cierpienia? Czy z Jezusowego Serca czerpię siłę do życia w pokoju z innymi, a gdy zachodzi taka potrzeba, do przebaczenia? Czy Serce Boże jest dla mnie źródłem siły do znoszenia z cierpliwością trudności i różnorodnych doświadczeń? Otwórzmy nasze serce na Jezusa i zanurzmy się całkowicie w Jego Sercu, aby żyjąc z Nim i czerpiąc z Niego siły oraz moc czynić swoją posługę owocną i pełną miłości, oddaną na służbę Bogu i bliźnim. Niech Serce Jezusowe będzie dla każdego z nas wzorem, abyśmy miłowali się wzajemnie tak, jak On nas umiłował i w miłości do Boga wytrwali (por. J 15,9). Jak przypomniał nam Papież Franciszek „jesteśmy wezwani, by postawić na serce, to znaczy na życie wewnętrzne, na najsilniejsze korzenie życia, centrum uczuć, jednym słowem na centrum osoby” (3.06.2016).

Kochane Siostry, Drodzy Członkowie Wspólnoty Apostolskiej św. Elżbiety, w te świąteczne dni, kiedy wspominamy kolejne rocznice powstania Zgromadzenia, beatyfikacji bł. Marii Luizy oraz wspomnienie naszych patronów św. Kosmy i Damiana wpatrujemy się jeszcze raz w oblicze Najświętszego Serca Jezusa, aby naśladować Jego miłość, poświęcenie, uległość, męstwo i wierność. Życzę, aby to Najświętsze Serce było dla nas wszystkich źródłem łask i umocnienia w realizacji codziennych zadań i obowiązków. Niech Jego miłość i dobroć napełnia nasze serca i wszystkie obszary naszego życia, abyśmy z radością i szacunkiem szli do innych.

Łącząc się duchowo we wspólnym świętowaniu naszych uroczystości zapewniam o mojej modlitwie. Przesyłam serdeczne pozdrowienia także od Sióstr Radnych oraz od wszystkich Mieszkanek domu generalnego,

oddana w Panu
S.M. Samuela Werbińsa
przełożona generalna