A co, jeśli…

Ciężka codzienna praca

Nie byłoby żadnych dzieł, szpitali, sanatoriów, przedszkoli czy też misji, gdyby nie wielkie dzieła Sióstr, które pozostają w domach, w ciszy Wspólnoty i posługują wiernie przy obowiązkach domowych, aby właśnie inne Siostry mogły wychodzić poza klauzurę i świadczyć o Jezusie we wszystkich miejscach. O tych Siostrach jest często głośno, bo to one mają ciekawe opowiadania z miejsc pracy i ze środowiska, w których Jezus może błyszczeć w ich osobach. Ale błyszczące domy zawdzięczamy głównie tym z nas, które codziennie wstają wcześnie, aby przygotować posiłek, sprzątają po nim, piorą, przygotowują obiady, aby dawać siłę innym do pracy, czyszczą, myją, prasują… – i tak sześć dni w tygodniu, na okrągło – dla Jezusa. Warto?

 

Modlitwa

Największym dziełem, które otrzymujemy z rąk Dobrego Boga jest dzieło modlitwy. To ona jest podstawą wszystkiego innego. Im bardziej wymagające dzieła, tym więcej czasu modlitwy potrzeba, aby Pan unosił je dla nas. Same jesteśmy słabe, a nasze ręce nie mogłyby uczynić niczego bez łaski Boga. Modlitwą brewiarzową ogarniamy cały świat i wszystkich potrzebujących. Jako Elżbietanki czcimy Najświętsze Serce Jezusa, gdyż nasze Matki Założycielki oddały się Jemu bez reszty w akcie z 27. września 1842 r., polecając tym samym nas, współcześnie posługujące w Zgromadzeniu. „Kto czerpie ze źródła Serca Jezusowego sam staje się źródłem dla innych.” Uczynki miłosierdzia stały się naszym charyzmatem. Matki Założycielki starały się w duchu Miłości Miłosiernej otwierać na potrzeby innych. Kult Serca Jezusowego poprowadził nasze Zgromadzenie do Bożego Miłosierdzia, które tak obficie wylewa się na nas, a bez którego nie miałybyśmy szans na dotarcie do nieba. Koronka do Miłosierdzia Bożego rozbrzmiewa w kaplicach naszych domów, a tam, gdzie dzielimy mieszkanie z potrzebującymi, przyciąga nawet najmłodszych na rozpoczęcie godziny 15.00 wspólną modlitwą.

 

Starsze i schorowane Siostry

Dzięki ich dziełom mamy rację bytu. One dały początek, one przecierały drogę, abyśmy my mogły teraz przechodzić nią otrzymując ludzkie pochwały. Pan Bóg zabrał im tylko możliwość podawania Mu narzędzi. Teraz On Sam daje im codziennie najlepsze narzędzia pracy, jakimi są modlitwa, ofiara i cierpienie.