Duchowość

Duchowość Zgromadzenia

Przekazany przez Boga naszemu Zgromadzeniu charyzmat staramy się urzeczywistniać w podejmowanym dla Kościoła i ludzi posłannictwie. Wewnętrzne usposobienie, w jakim to posłannictwo jest przeżywane i pełnione, stanowi duchowość naszego Zgromadzenia.

Charyzmat – jako udzielony przez Boga naszej wspólnocie zakonnej dar – pozostaje niezmienny. Natomiast duchowość może ulegać zmianom. Dzieje się tak pod wpływem działania Ducha Świętego, wskutek zachodzących w Kościele i Zgromadzeniu przemian i z potrzeby dostosowywania się do wymagań danego czasu. Nowe sytuacje wymagają nowych duchowych postaw i praktyk.

Duchowość naszego Zgromadzenia przejawia się w tym, kim jesteśmy we WSPÓLNOCIE DUCHOWEJ oraz w naszym DZIAŁANIU APOSTOLSKIM.

Zasadniczy kształt naszej duchowości nadała Matka Klara Wolff. Jej otwarcie się na wezwanie Boże, przyjęcie i wierność otrzymanemu darowi łaski, jej wrażliwość na współcześnie panującą biedę, pragnienie udzielania pomocy, tam gdzie była ona najbardziej konieczna, tworzyły fundament dla rozwijającej się zasadniczej postawy duchowej. Postawa ta kształtowana była przez charyzmat, zamiary i cele naszych pierwszych Sióstr, przez ich pobożność, jak również poprzez wniesione do wspólnoty dary, zdolności duchowe i intelektualne.

Matka Klara – jako członkini Trzeciego Zakonu św. Franciszka – przyczyniła się wyraźnie do wniesienia akcentów franciszkańskich do duchowości naszego Zgromadzenia. Pierwsze Statuty z 1844 r. oraz porządek dnia dobitnie wskazują na jej życie prowadzone w surowości, pokucie, umartwieniu i prostocie. Położenie szczególnego akcentu na pielęgnację „cierpiących członków Chrystusa”, na bezpłatne pielęgnowanie chorych bez różnicy stanu i wyznania – to cechy duchowości franciszkańskiej. Przy późniejszym wyborze św. Elżbiety na Patronkę wspólnoty, mogła też odgrywać rolę jej przynależność do Trzeciego Zakonu św. Franciszka.

Nasze Założycielki – kierując się wewnętrznymi odczuciami i dążeniami – określiły nasze duchowe ukierunkowanie, które posiada dwa zasadnicze aspekty:

• KULT NAJŚW. SERCA JEZUSOWEGO
• KULT MATKI BOŻEJ

Kult Najśw. Serca Jezusowego

Kult Najśw. Serca Jezusowego znajduje się w centrum naszej duchowości. Nasza wspólnota od pierwszej chwili swego istnienia poświęciła się Najśw. Sercu Jezusa.

Nasze Założycielki czuły się nie tylko dogłębnie pociągnięte przez SERCE JEZUSA, które nam się oddało, lecz także wezwane do upodabniania się do Niego w Jego oddaniu się ludziom. Dawały temu świadectwo poprzez swą pełną miłości i bezinteresowności służbę ubogim i chorym. Pragnienie czynienia wszystkiego „z miłości ku Bogu” przenikało ich istnienie i działanie.

Głęboka miłość naszych Założycielek do Najśw. Serca Jezusowego jest dla nas drogocennym dziedzictwem. Pragnęły one, aby wszystkie Siostry:

• odkrywały tę Miłość,
• coraz bardziej żyły usposobieniem Bożego Serca,
• uczyły się od Niego,
• sprawiały Mu radość,
• chroniły się w Nim,
• pozostały Mu wierne,
• Jego mocą opierały się złu,
• Jemu wynagradzały,
• dla Niego znosiły cierpienia,
• Jemu poświęcały wszystkie swe siły, aż do oddania życia,
• ufały, że za wszystkie ponoszone trudy i wyrzeczenia znajdą wytchnienie w Jego Najśw. Sercu,
• starały się, aby „wszystkie czyny i działania łączyć coraz ściślej z zamiarami Bożego Serca”

Poprzez adorację i rozważanie bezgranicznej miłości Jezusa, pragniemy, otwierać przed Nim nasze serca, pozwalać się przenikać i kształtować Jego miłością, uczyć się kochać Jego Sercem, przez uczynki miłości ukazywać światu Jego miłość.

Zadaniem każdej Siostry jest ożywianie w sobie usposobienia naszych Założycielek wyrażonego w „Pierwszym Akcie poświęcenia się Najśw. Sercu Jezusowemu” i przyczynianie się w ten sposób do zachowywania i umacniania tego duchowego dziedzictwa.

Nasza przynależność do APOSTOLSTWA MODLITWY (od 1865 r.), wywodząca się z kultu Najśw. Serca Jezusa umacnia naszą łączność z Kościołem i zobowiązuje w sposób szczególny do modlitwy w jego intencjach.

To zjednoczenie z Chrystusem w Eucharystii prowadziło nasze Matki do coraz intensywniejszego zwracania się ku ludziom, w których rozpoznawały i pielęgnowały Jego „cierpiące członki”. Podobnie jak nasze Założycielki również i my, jesteśmy głęboko przekonane, że tylko w łączności z Ofiarą Chrystusa będziemy zdolne do wypełniania  powierzonej nam przez Niego misji. Dlatego codziennie uczestniczymy w Ofierze Eucharystycznej, przyjmujemy Chrystusa jako Chleb Życia, aby poprzez Niego dojść do coraz głębszego zjednoczenia z Bogiem i między sobą /por. K 45, 77/. Podczas adoracji Najświętszego Sakramentu, na którą codziennie przeznaczamy określony czas /por. K 49/, mamy możność zgłębiania nieskończonej miłości Boga ku nam, wyrażania Mu naszej wdzięczności i uwielbienia za otrzymane miłosierdzie. Prosimy także, abyśmy i my same stawały się Eucharystią. Adorując pod niepozorną postacią chleba Chrystusa, coraz bardziej uświadamiamy sobie, że Eucharystia jest „sercem” naszego życia zakonnego /por. VC 95/, że tabernakulum powinno być rzeczywiście naszą jedyną radością /Matka Franciszka/.

Kult Matki Bożej

Wielkie nabożeństwo naszych Założycielek do MARYI, Matki Jezusa, wyrażało się przede wszystkim w głębokim zaufaniu, z jakim zwracały się do Niej na modlitwie we wszystkich swoich potrzebach. W Maryi widziały wzór dla swego życia duchowego. Dzięki Matce Franciszce rozwinęło się w naszym Zgromadzeniu nabożeństwo do Niepokalanego Serca Maryi i Matki Bożej Nieustającej Pomocy. W 1885 r. Matka Franciszka poświęciła Zgromadzenie Niepokalanemu Sercu Maryi, licząc w ten sposób na Jej szczególną opiekę. W roku 1885, w roku swej śmierci – osobiście dokonała pierwszego aktu oddania się. Sama z wielką miłością modliła się do Matki Bożej Nieustającej Pomocy i zachęcała Siostry do pielęgnowania tego nabożeństwa. „Prośmy wszystkie serdecznie matkę Bożą Nieustającej Pomocy. O ile to posłuży do zbawienia, z pewnością przyjdzie pomoc” /list z 11.07. 1879/. W jednej z wypowiedzi Matka Franciszka, takie wyraziła życzenie: „Najpiękniejszy przykład pozostawiła nam Najświętsza Maryja Panna, szczególnie w odniesieniu do posłuszeństwa, ubóstwa i czystości. Naśladujmy Matkę Bożą, w ten sposób będziemy mogły liczyć na Jej opiekę, a za Jej pośrednictwem również na pomoc Bożą” /list z I Niedzieli Wielkiego Postu 1875/.

Podobnie jak Kościół, znajdujemy w Maryi nasz „Prawzór” /por. PI 20/. „Maryja jest bowiem wzniosłym przykładem doskonałej konsekracji, wyrażającej się pełną przynależnością do Boga i całkowitym oddaniem się Jemu” /VC 28/. Ona ukazuje nam, w jaki sposób możemy nauczyć się żyć wiarą, posłuszeństwem, wiernością, pokorą i prostotą – cnotami, którymi w sposób szczególny odznaczały się nasze pierwsze siostry.

Nasze Założycielki przykładały szczególnie wiele uwagi do zdobywania cnoty POKORY jako „fundamentu wszystkich cnót” /Matka Franciszka, 11.03.1874/. Prostota odpowiadała ich własnej naturze. Kształtowała ona nie tylko ich styl życia oparty na przykładzie życia Rodziny z Nazaretu, ale i dzisiaj jest dla nas tym samym wymogiem stawianym w naszym posługiwaniu. Pracujemy dla ludzi, którzy nie nagłaśniają podejmowanych przez nas posług. Raczej w ukryciu podejmujemy dzieła, na które opinia publiczna nie zwraca zbyt wiele uwagi.

W tajemnicy Nawiedzenia Najśw. Maryi Panny znajdujemy nasze duchowe ukierunkowanie. Tajemnica ta wymaga od nas, abyśmy tak jak Maryja przyjmowały z wiarą Słowo Boże i zanosiły je do ludzi „z pośpiechem”. Nie lękając się trudów i niebezpieczeństw, z radością i mocą otrzymanej od Boga obietnicy, mamy Go wielbić, miłować i Jemu służyć /por.Łk 1,39n/.

Św. Elżbieta

Spośród świętych PATRONÓW naszego Zgromadzenia, którzy wstawiają się nami i towarzyszą naszemu życiu zakonnemu, szczególne miejsce zajmuje św. ELŻBIETA. Jako główna Patronka naszej Wspólnoty, ma ona dla nas wyjątkowe znaczenie. Jej duchowość oparta na Ewangelii, jej radykalizm w naśladowaniu Chrystusa tak bardzo przekonały i ujęły Matkę Marię i Matkę Franciszkę, że uznały w niej swoją wielką, świętą Siostrę i ją też w 1850 r. obrały jako Patronkę Zgromadzenia, nadając mu nazwę pochodzącą od Jej imienia. Matka Franciszka życzyła siostrom: „Jakże bardzo Bogu podobałoby się…, gdybyśmy z całego serca dążyły do tego, by być prawdziwymi córkami św. Elżbiety, nie szukając niczego innego, jak tylko czci i upodobania Bożego oraz własnego uświęcenia” /list z 11.03.1879/.

Święta Elżbieta mogła o sobie powiedzieć, że „nie kocha niczego, jak tylko i wyłącznie Chrystusa”. Zjednoczona głęboko z Bogiem na  modlitwie, dostrzegała Jego obecność w ludziach. W nich, zwłaszcza ubogich, chorych, potrzebujących pomocy, rozpoznawała swego „Pana”, któremu służyła konkretnymi czynami, dając dowód swej miłości. Pan był źródłem jej bezgranicznej miłości ku ludziom. Nasze Założycielki z tego samego źródła czerpały również siły do czynów miłości miłosiernej. Nasze Założycielki ujmowała również postawa ubóstwa św. Elżbiety. Pociągnięte Jej przykładem, starały się zapominać o swoich własnych potrzebach. Tak bardzo pragnęły, aby za wzorem św. Elżbiety, również wszystkie siostry wzrastały w usposobieniu umiłowania ubóstwa.

„W postawie naszej Patronki św. Elżbiety, mamy tyle dowodów umiłowania świętego ubóstwa, że nigdy nie jesteśmy w stanie w całej pełni naśladować jej pięknego przykładu” /Matka Franciszka, list z 11.03.1874/.

Osobiste ubóstwo Założycielek, często doświadczany brak możliwości udzielania tak bardzo potrzebnej pomocy biednym, pogłębiały ich ufność w pomoc i opiekę Bożą. Wielokrotnie ich ufność wynagradzana była w niezwykły sposób, co czyniło je bardziej pokornymi, pomnażało ich wdzięczność i wspaniałomyślność.

„Ceńmy sobie wszystkie wysoko łaskę naszego świętego powołania i starajmy się za przykładem świętej Matki Elżbiety bezinteresownie i radosnym sercem oddawać się bez zastrzeżeń i ofiarnie, wtedy też najtrudniejszych chwilach życia i działalności będziemy mogły liczyć na pomoc Bożą i z pełną ufnością powierzyć się Opatrzności Bożej” /Matka Franciszka, list z 24.08.1884/.

Nasze Konstytucje zobowiązują nas, jako Siostry św. Elżbiety do tego, „by każda wspólnota ożywiana duchem św. Elżbiety i naszych Założycielek swą postawą i działalnością dawała świadectwo…” /K 286/.

Życie ich duchem, oznacza zatem życie duchem Ewangelii głoszonej przez Jezusa Chrystusa. Podobnie jak św. Elżbieta i nasze Założycielki, staramy się w życiu kierować „Dobrą Nowiną” Chrystusa, Jego Słowem. Im głębsza będzie nasza więź z Chrystusem i pełniejsze zrozumienie Jego Orędzia, tym bardziej żywa i trwała będzie nasza duchowość.

SŁOWO BOŻE jest tą przestrzenią życiową, w której rozwijamy się w wymiarze ludzkim i duchowym. Od samego początku jest Ono zasadniczym elementem nadającym kierunek naszej duchowości. Ono nas ożywia, zapala entuzjazmem, wciąż na nowo wzywa i posyła. Na ile ukochamy Słowo Boże, na nim będziemy się opierać i żyć Jego treścią, na tyle doświadczymy Jego bogactwa i siły.

Słowo Boże nadaje kierunek naszemu życiu duchowemu, wspólnotowemu i apostolskiemu. Przez indywidualne i wspólnotowe słuchanie Słowa Bożego oraz wzajemne dzielenie się doświadczeniami wiary i życia, w oparciu o to Słowo, umacniamy się we wierze i pogłębiamy wzajemną więź między sobą.

„Obowiązkiem całej wspólnoty, która żyje i działa pod kierunkiem Ducha Świętego, jest słuchanie Słowa Bożego, strzeżenie go i urzeczywistnianie w życiu” /Papież Jan Paweł II/

Staramy się, aby coraz głębiej identyfikować się ze słowem „miłosierdzie”, którym możemy określić postawę naszych Założycielek.

Każda Siostra wnosi udzielone jej osobiście przez Boga dary łaski, by jaśniały we wspólnocie, w jej działaniu apostolskim i przez swe istnienie, stara się głosić Dobrą Nowinę o życiu, o radości i o Bożym miłosierdziu.

Inni Święci czczeni w Zgromadzeniu

Oprócz Matki Bożej i św. Elżbiety w naszym Zgromadzeniu czcimy też innych ŚWIĘTYCH, którzy pozwolili prowadzić się Duchowi Świętemu i przez sposób, w jaki urzeczywistniali swe szczególne powołanie, pozostają dla nas wzorem i towarzyszą nam w naszej drodze. Oni pomagają nam w uznaniu w nas samych szczególnych darów i uzdolnień, przez które inni, a także my same doświadczamy istoty Boga. Do świętych tych należą:

• św. JÓZEF – patron życia wewnętrznego,
• święci męczennicy – lekarze KOSMA i DAMIAN, w których święto nasze Założycielki poświęciły Sercu Jezusowemu swe dzieło,
• św. FRANCISZEK Z ASYŻU – patron naszych Założycielek,
• św. AUGUSTYN – doktor Kościoła,
• św. MICHAŁ ARCHANIOŁ – patron Kościoła,
• św. JAN EWANGELISTA – ulubiony patron św. Elżbiety.

Mając świadomość tego, że wielką siłę wymowy posiada świadectwo naszego życia wspólnotowego, sprawdzamy, na ile przekazujemy ludziom obraz miłości Bożej i naszego powołania. W świecie, który coraz bardziej skłania się do tego, aby wykluczyć istnienie Boga, świadczymy jednoznacznie o Jego obecności w naszej WSPÓLNOCIE i w podejmowanych przez nas posługach na rzecz innych. Poprzez nasze życie w wewnętrznej i zewnętrznej jedności ukazujemy ludziom przekonywujący obraz mocy i piękna Ewangelii.

Okresy i miejsca ciszy i milczenia czynią nas zdolnymi do słuchania i przyjmowania Boga i Jego Słowa, wnoszą nowy zapał i siły do wypełniania zadań wypływających z naszego powołania.

Świadome tego, że zawsze jesteśmy w ojcowskich rękach Boga, pozytywnie i twórczo odpowiadamy na Jego wezwania, objawiające się w znakach czasu, staramy się wypełniać wymagania wypływające z naszego apostolatu w Kościele i naszego posłannictwa w świecie.

Nasza duchowość umacnia się i pogłębia przez:

• modlitwę osobistą i wspólnotową, przez którą dzięki pomocy Ducha Świętego, naszego Pana i Ożywiciela nieustannie odnawiamy i ożywiamy nasze oddanie się Bogu,
• sakrament pokuty, który prowadzi nas do pojednania z Bogiem, czyni nas wobec drugich miłosiernymi, gotowymi do przebaczenia, pozwala nam rozpoczynać wciąż na nowo,
• codzienną, osobistą ascezę zmierzającą do osiągania i praktykowania cnót teologalnych i moralnych,
• wszystkie ćwiczenia duchowne, które pomagają nam w lepszym poznaniu siebie, w przyswajaniu sobie postaw cechujących w sposób szczególny nasze Założycielki,
• wspólnotę siostrzaną, która pomaga nam w wyzwalaniu się z własnego, egoistycznego myślenia i postępowania, a tym samym prowadzi do głębszego umiłowania Boga i ludzi.

Nasza duchowość jest tą wielką siłą, która nadaje naszemu powołaniu i posłannictwu ukierunkowanie, ożywia je, jest pokarmem i światłem. Ona na wzór naszych Założycielek formuje nas i umacnia w tym, że jesteśmy autentycznymi Siostrami św. Elżbiety. Im bardziej pozwolimy, aby nas ożywiała duchowość, tym wiarygodniej i żywotniej będziemy przeżywały nasz charyzmat. Stanie się on prawdziwą „Dobrą Nowiną” w obecnym świecie.