Charyzmat naszego Zgromadzenia jest darem udzielonym prze Boga Kościołowi. Nasze Zgromadzenie – obdarzone tym darem – zostało w Duchu Świętym przeznaczone do tego, by ukazywać ludziom miłosierną miłość Ojca. Ta miłość w Osobie Jego Syna, Jezusa Chrystusa przyjęła konkretny kształt, stając się widzialną w świecie. U początków naszej wspólnoty zakonnej Opatrzność Boża postawiła Klarę Wolff. Obdarzona przez Boga szczególnym darem charyzmatycznym, głęboko poruszona Jego miłością pragnęła żyć wyłącznie dla Niego i służyć Jego najmniejszym braciom. W swej drodze naśladowania Chrystusa Matka Klara odznaczała się bezgranicznym zawierzeniem Bogu, głęboką pokorą, prostotą i skromnością, gotowością odpowiadania na Jego wezwanie. Zgodnie z otrzymanym powołaniem i na miarę swych możliwości pragnęła ludziom świadczyć ukazane w Ewangelii miłosierdzie Chrystusa. Jej pragnieniem było, by miłość miłosierna Chrystusa mogła trwać i urzeczywistniać się poprzez konkretną posługę. Matka Klara tak mówiła o swoim powołaniu:
„Od dłuższego czasu Bóg daje mi natchnienie, że byłoby dobrze, gdyby znalazły się osoby, które by poświęciły się bezinteresownie pielęgnacji wszystkich chorych bez różnicy stanu.” /Protokół policyjny z 13.03.1843, Hist. Zgromadz. t. I, s. 22 /.
Zgodnie z zamiarem Bożym Matka Klara Wolff (1805-1853) – dzięki otrzymanemu charyzmatowi – położyła pierwsze zręby pod naszą wspólnotę zakonną, a do umacniania i utwierdzania tych zrębów z ufnością, wielkim zapałem i zaangażowaniem przyczyniły się nasze Współzałożycielki Maria (1817-1872) i Matylda Merkert (1813-1846) oraz Franciszka Werner (1817-1885). One także obdarzone przez Boga analogicznym darem charyzmatycznym pragnęły żyć przyjętym przez Klarę Wolff stylem życia i włączyć się w samarytańską posługę.
Odpowiadając na Boże wezwanie, podobnie jak Klara Wolff, pragnęły wspólnie w duchu solidarności z ubogimi, w chorych „pielęgnować cierpiące członki Chrystusa” /Hist.Zgrom. t.I, s.12/.
Nasze Założycielki ewangeliczną podstawę dla swej charytatywnej posługi znajdowały w słowach Chrystusa: „Wszystko, co uczyniliście jednemu z tych braci moich najmniejszych, Mnieście uczynili” (Mt 25,40). Miłość Boga i bliźniego były w ich życiu tak ze sobą złączona, że w chorych i ubogich rozpoznawały swego Pana. Czyniły to w duchu św. Elżbiety. Jej szczególnej opiece powierzyły swoją wspólnotę i przyjęły dla niej nazwę od jej imienia /por. K 84; D 1.2/. Tak jak ona dzieliły wszystko, co posiadały, z cierpiącymi niedostatek.
Dzięki łasce powołania do naszego Zgromadzenia zostałyśmy włączone w misję charyzmatyczną zapoczątkowaną przez Klarę Wolff. Łaska uzdalnia nas do coraz głębszego poznania charyzmatu otrzymanego przez Matkę Klarę i do życia nim.
Zgodnie z łaską powołania jesteśmy zobowiązane do wiernego kontynuowania, nieustannego pogłębiania i rozwijania daru charyzmatycznego przekazanego nam przez nasze Założycielki /por. MR 11/. Na wszystkich siostrach Zgromadzenia dzisiaj i w przyszłości spoczywa ten stały obowiązek. „Wy jesteście powiernikami tego doświadczenia Ducha, jakim jest charyzmat Założycieli i za niego odpowiadacie” /Papież Jan Paweł II, Przemówienie do osób zakonnych w Gwatemali z 07.03.1983/.
Dar powołania będziemy mogły w pełni rozwijać i urzeczywistniać jedynie wtedy, gdy charyzmat początkowy naszej Matki Klary stanie się treścią całego naszego życia i będzie je wypełniać. Kierując się duchem miłosierdzia, mamy dostrzegać potrzeby ludzi i „udzielać pomocy chorym i cierpiącym, gdziekolwiek się tacy znajdują”/Matka Franciszka, list z 15/16.06.1875 do cesarzowej Augusty, Hist. Zgrom. t.I, s. 132/
Aby charyzmat początkowy zachowywał w nas swą żywotność, staramy się:
- być otwarte na działanie Ducha Świętego,
- zachowywać pierwotne zamiary Matki Klary i czynić je własnymi,
- poprzez nasze życie ukazywać nowe wartości jej ducha,
- ubogacać i uzupełniać własnymi charyzmatami i otrzymanymi osobiście uzdolnieniami charyzmat Matki Klary.
Pomagają nam w tym słowa i wskazania naszych Założycielek, zwłaszcza świadectwo ich życia, ich duchowość i świętość.
W obliczu dokonujących się przemian w świecie i rozwoju wielu spraw dochowywanie wierności początkom naszego Zgromadzenia wymaga od nas:
- uważnego wsłuchiwania się w to, czego Pan Bóg oczekuje od nas dzisiaj,
- pełnej ufności w pomoc i kierownictwo Boga,
- posiadania zdolności rozeznawania duchów,
- dostrzegania aktualnych potrzeby Kościoła i społeczeństw /por. Orędzie Kapituły Generalnej 1986/.
Podobnie jak Matka Klara i nasze Współzałożycielki pragniemy – obdarzone przez Boga łaskami i mocami, wsłuchane w Jego głos – żyć zdecydowanie Ewangelią, ofiarnie angażować się w konkretne posługi, jakich potrzebuje dzisiejszy świat.
„Bóg nie wymaga zbyt wielu spraw od nas, lecz im więcej staramy się wypełniać je dobrze i dla Jego większej chwały, tym więcej doznamy Jego szczególnej miłości i łaski”. /Matka Franciszka, list z 11.03.1874/
