II. Z naszych Konstytucji i Dyrektorium:
Nasze życie we wspólnocie ma swój najgłębszy początek we wspólnocie Trójosobowego Boga, w doskonałej jedności Ojca z Synem w Duchu Świętym, w której bierzemy udział dzięki łasce wiary i miłości. (K 64)
(…) Otwarte na kierownictwo Ducha Świętego, w skupieniu i milczeniu kontrolujemy, odnawiamy i pogłębiamy nasze życie według Ewangelii. (K 59)
(…) Nasze Zgromadzenie w duchu wierności wobec Kościoła, dzięki swemu charyzmatowi, zobowiązuje się przyczyniać do budowy Mistycznego Ciała Chrystusowego. (K 77)
Każda siostra w duchu współodpowiedzialności za wewnętrzny i zewnętrzny rozwój Zgromadzenia oraz wypełnienie jego posłannictwa, stara się dostrzegać Chrystusa Pana w „najmniejszych” braciach i im służyć. Przez swe życie i działalność pragnie realizować i pogłębiać charyzmat naszych Założycielek, stosownie do warunków miejsca i czasu. (K 181)
Założycielki służyły bezinteresownie, pragnąc czynić „wszystko z miłości ku Bogu, a nie dla zapłaty”. Ich podstawowym założeniem było to, by „z miłości ku Bogu poświęcić czas i siły cierpiącej ludzkości”, z zaangażowaniem wszystkich zdolności i środków, a nawet poświęceniem własnego życia i narażeniem się na przedwczesną śmierć. (D 1.1)
Staramy się wnikać w usposobienie naszych Założycielek, wyrażone przez nie w Akcie oddania się Najświętszemu Sercu Jezusowemu w dniu założenia Zgromadzenia (D 60.1). (…) Cześć Najświętszego Serca Jezusowego stanowi nasze cenne dziedzictwo duchowe. Podobnie jak nasze Założycielki i pierwsze siostry, otwieramy się na miłość Jezusa, aby móc ją dalej przekazywać ludziom. (D 1.2)
Wierne charyzmatowi naszego Zgromadzenia, uwzględniając wymagania Królestwa Bożego w świecie współczesnym, pozostajemy otwarte na nowe, właściwe nam zadania, uzależnione od okoliczności czasu i miejsca, które zostaną nam przez Kościół przekazane. „Naszym powołaniem jest udzielanie pomocy osobom chorym i cierpiącym, wszędzie tam, gdzie się znajdują.” (K 5)
Wierność naszym przepisom, w których dostrzegamy wolę Bożą i przyjmujemy je jako jej wyraz, jest najskuteczniejszą odpowiedzią na wezwanie Boże, ułatwia nam coraz pełniejsze uczestnictwo w charyzmacie naszych Założycielek, wzrost w ich duchu, a tym samym osiągnięcie osobistej doskonałości, przez którą przyczyniamy się do większej chwały Bożej i ubogacenia całego Kościoła. (K 379)
Nasze apostolstwo wyrasta z miłości Chrystusa, jakiej doświadczyłyśmy osobiście w Duchu Świętym dzięki łasce powołania. (K 77)
„…Oddaję się tej wspólnocie zakonnej z całego serca do dyspozycji, by dzięki łasce Ducha Świętego, pomocy Najświętszej Maryi Panny, świętej Elżbiety, poprzez służbę Bogu i Kościołowi dojść do doskonałej miłości…”. (K 126)
