Zwykłe dni, niezwykli ludzie
W elżbietańskim Centrum Pomocy Ubogim w Poznaniu każdy dzień to spotkanie z drugim człowiekiem w potrzebie, ale także z tym, który chce pomagać. To miejsce, gdzie codzienność nabiera głębszego sensu, a drobne gesty mają ogromną wartość. W ostatnim czasie nasze skromne progi odwiedzili uczniowie z Poznańskiej Szkoły Chóralnej im. Józefa Kurczewskiego. W ramach doświadczenia wolontaryjnego zaangażowali się w przygotowanie kanapek dla osób ubogich, które później rozdaliśmy naszym podopiecznym. Ich obecność była dla nas wzruszającym znakiem, że młodzi ludzie chcą pomagać i wspierać tych, którzy mają mniej. Z zaangażowaniem i uśmiechem włączyli się w pracę, przynosząc ze sobą świeżą energię i autentyczne zainteresowanie losem drugiego człowieka. Dziękujemy za tę obecność – była ona nie tylko praktycznym wsparciem, ale też pięknym świadectwem serca. Niezmiennie ważnym elementem naszej codziennej pracy jest zbiórka odzieży zimowej, dzięki której możemy przygotować osoby w kryzysie bezdomności na nadchodzące mrozy. Z ogromną wdzięcznością przyjęliśmy ostatnie dary: ciepłe kurtki, swetry, rękawiczki, czapki i buty, które trafiły do nas dzięki hojności parafialnego Caritas w Kazimierzu oraz rodziny pani Izabeli. Te rzeczy już trafiły do potrzebujących, niosąc nie tylko fizyczne ciepło, ale i poczucie, że ktoś o nich pamięta. W ostatnich dniach nie zabrakło również drobnych, lecz wyjątkowych chwil – do Centrum jak zwykle zawitała nasza Pani fryzjer, która oferuje naszym podopiecznym darmowe strzyżenie. Choć może się to wydawać małym gestem, dla wielu osób bezdomnych to moment odzyskania poczucia godności i odrobiny normalności. Nowa fryzura, umyta głowa, spojrzenie w lustro – to wszystko sprawia, że człowiek choć przez chwilę może zobaczyć siebie w innym świetle.
Tak wygląda zwykły dzień w naszym Centrum, pełen prostych czynów, które niosą prawdziwe dobro. Jesteśmy wdzięczni każdej osobie, która wspiera naszą misję poprzez wolontariat, dary, dobre słowo czy modlitwę. To dzięki Wam możemy codziennie dawać innym nadzieję.
