Rzym, Boże Narodzenie 2024 r.

Kochane Siostry,
Drodzy Członkowie i Członkinie Wspólnoty Apostolskiej św. Elżbiety,

Przeżywając święta Bożego Narodzenia, dzielimy się radością, że Jezus Chrystus, Emmanuel jest Bogiem z nami. Wielkie szczęście przenika nasze dusze i serca, gdyż ujrzeliśmy zbawienie Boga naszego (por. Ps 98,3), zbawienie, które dotyka każdego człowieka, łaskę, która nas napełnia. Spoglądamy na Boże Dziecię i uwielbiamy Boga za dzieła, które dla nas dokonał. Gromadzimy się w kościele, kaplicy, przy uroczystym wigilijnym stole, aby śpiewając kolędy i łamiąc się opłatkiem, po raz kolejny w naszym życiu wyznać z wiarą, że to nasz Bóg i Pan przyszedł na świat, aby przynieść pokój, radość, miłość i aby dać nam życie.

Św. Łukasz Ewangelista ukazuje nam troskę Józefa o Maryję i Jej nienarodzone Dziecię. Idą posłuszni prawu, które nakazywało spis ludności, aby dotrzeć do Betlejem, skąd pochodził Józef (por. Łk 2,1-4). W mieście Betlejem liczyli na schronienie i odpoczynek. Pokonali przecież daleką drogę, a kiedy dotarli już do celu podróży, nie było dla nich miejsca. Józef zmęczony, ale zatroskany szukał od domu do domu miejsca dla Maryi, lecz nikt nie był zainteresowany przybyszem i nikt Go nie oczekiwał. Józef wraz z Maryją odeszli więc, szukając schronienia z dala od ludzi. W ubogiej stajence narodził się Bóg, nieoczekiwany przez tych, do których przyszedł, w czasie wybranym przez Ojca.

„Bóg bowiem pysznym się sprzeciwia, a pokornym łaskę daje” (1P 5,5). W wydarzeniu, które dokonało się w betlejemskiej stajence, widzimy, że Pan Bóg posłużył się prostymi ludźmi. To pasterze przebywający na polu otrzymali od anioła znak, aby szybko udać się do Betlejem. Po przybyciu znaleźli Dziecię, owinięte w pieluszki oraz Maryję i Józefa – zwykłą ubogą rodzinę. Cóż nadzwyczajnego? Dziecię leżące w twardym żłobie, otulone przed zimnem i czuwających przy nim rodziców. A jednak, uwierzyli aniołowi zwiastującemu im wielką nowinę: „dziś w mieście Dawida narodził się wam Zbawiciel, którym jest Mesjasz, Pan” (Łk 2,11). To największy cud, sam Bóg przyszedł na ziemię w postaci Dzieciątka, chciał stać się jednym z nas, pozwolił dotknąć się ludziom, ukazał swoją moc i został z nami w Eucharystii. Dziś gromadząc się, jak pasterze przy betlejemskiej szopce, chcemy tak jak ci prości ludzie, z wiarą i pokorą wyznać, że Bóg jest pośród nas.

Kochane Siostry, drodzy Członkowie Wspólnoty Apostolskiej św. Elżbiety, wielką łaską jest doświadczyć Boga w swoim życiu, otworzyć serce na Jego obecność, działanie, na Jego Słowo. Jezus, który jest Słowem Boga, przychodzi do nas, to niepojęta hojność, jaką On ma wobec nas. Bóg zbliża się do nas, przemawia, wchodzi w nasze życie. Bóg pragnie przekazać nam coś najważniejszego, chce, byśmy Go poznali, jak rozpoznali Go pasterze. Ważne jest, aby przystanąć na chwilę w naszym codziennym zabieganiu, w naszej pracy i obowiązkach. Choć na chwilę zatrzymać się, aby wsłuchać się w Jego Słowo, poznać Boży plan, Jego wolę, spojrzeć w swoje serce, zobaczyć czym ono jest wypełnione, przemyśleć swoje ideały, wartości, intencje, motywacje. Często nie znamy swojego serca, bo nie potrafimy słuchać, brakuje nam czasu na refleksję, medytację. Czas spędzony przed Jezusem, z Jezusem, pomaga nam odkryć, Kim On jest i kim jesteśmy dzięki Niemu. Św. Jan w swojej Ewangelii zaprasza nas do trwania przy Słowie Boga (zob. J 8,31), do mocnego uchwycenia się Słowa, zakorzenienia, które daje siłę i karmi nasze dusze. To trwanie prowadzi do głębokiej relacji, zjednoczenia, przyjaźni z Bogiem. „Jeżeli będziecie trwać w nauce mojej, będziecie prawdziwie moimi uczniami” (J 8,31), zapatrzeni w Jezusa nie będziemy kierowali się tylko swoimi zamierzeniami, ale będziemy myśleli i postępowali po Bożemu. Kto otrzymuje, potrafi dawać, dzielić się, umie być hojny. Pasterze wracając, opowiadali co ich spotkało i co widzieli (zob. Łk 2,20). Dar doświadczenia Boga, spotkania z Bogiem jest największym z darów, który otrzymujemy i który możemy ofiarować naszym bliskim, współsiostrom, rodzinie, wszystkim tym, których spotykamy.

Wszystkim kochanym Siostrom i drogim Członkom Wspólnoty Apostolskiej św. Elżbiety z okazji świąt Bożego Narodzenia w rozpoczynającym się Roku Jubileuszowym życzę miłości Maryi, która z czułością i troską wpatrywała się w swoje Nowonarodzone Dziecię, pokory i wiary św. Józefa, który z oddaniem trwał przy Bożej Matce oraz zachwytu pasterzy, którzy z radością opowiadali o tym „co zostało im objawione o tym Dziecięciu” (Łk 2,17). Niech w Roku Jubileuszowym 2025 towarzyszy nam wszystkim błogosławieństwo nowo narodzonej, Bożej Dzieciny, zdrowie, szczęście, duch pokoju i jedności oraz radość z obecności Boga pośród nas. Niech Jezus znajdzie nasze serca otwarte i pełne wdzięczności.

W tym miejscu pragnę przypomnieć, że w dalszym ciągu, we wszystkich domach naszego Zgromadzenia, każdego dnia, w dowolnie wybranym czasie, modlimy się o jedność w naszym Zgromadzeniu, wspólnie odmawiając modlitwę św. Franciszka: „O Panie, uczyń z nas narzędzia Twojego pokoju…”.

Łącząc się duchowo u stóp Bożej Dzieciny przesyłam wiele serdecznych pozdrowień od Sióstr Radnych Generalnych i wszystkich Sióstr naszej Wspólnoty,

w miłości Serca Jezusa
S.M. Rafaela Fischbach
przełożona generalna