„Do Ziemi Świętej przybywa się jeden raz. Potem już się tylko wraca”.

Dnia 24.X.2019 r., późnym wieczorem do Jerozolimy dotarły ostatnie grupy Sióstr elżbietanek odpowiedzialnych za prowadzenie różnych dzieł w naszym Zgromadzeniu. Tymczasem te, które już były na miejscu (a wśród nich Siostry z Zarządu Generalnego), uczestniczyły w procesji i uroczystym nawiedzeniu Grobu Pańskiego. Nadzwyczajna łaska – nie tylko dla tych spośród nas, które tu przybyłyśmy, ale i dla tych, które wróciły tu kolejny raz. Ks. Krzysztof Napora (SCJ) mówił: „Do Ziemi Świętej przybywa się jeden raz. Potem już się tylko wraca”.

Pierwsze dwa dni upłynęły na wzajemnym poznawaniu siebie i dzieł, które dzięki Bożej Opatrzności istnieją w naszych Prowincjach. W ciągu całego pobytu w Jerozolimie nasze znajomości się pogłębiały; miałyśmy możliwość podzielić się wiarą, doświadczeniem pracy, radościami i troskami.

Ponadto, czas ten stał się dla nas szczególnym momentem odnowy duchowej ze względu na niezwykłość miejsc, po których kiedyś chodził Jezus, a także ze względu na wykłady, konferencje oraz liczne okazje do refleksji. Myślę, że każda z nas mogłaby opisać to, co się tu wydarzyło w zupełnie inny sposób. Jedno jest pewne – wszystkie mamy świadomość daru i łask płynących z tego spotkania. Nasze wspólne doświadczenie mieści się właśnie w tych dwóch słowach: ŁASKA i DAR.

W Centrum każdego dnia była Eucharystia. Ona zawsze jest największym z cudów. Jednak przeżywana w miejscach znanych z Ewangelii, pomagała jeszcze bardziej otworzyć serce na obecność Boga. W ciągu naszego pobytu w Ziemi Świętej miałyśmy możliwość uczestniczyć we Mszy św. w kościele Biczowania, w Getsemani, na Kalwarii, w Bazylice Zwiastowania w Nazarecie, w Żłóbku Pańskim w Betlejem.

W czasie licznych pielgrzymek do świętych miejsc, nasz przewodnik po Galilei – Ks. Krzysztof Napora (SCJ) poprzez komentarze, czytanie fragmentów Pisma św. i dzieł Brandstaettera podprowadzał nas, by nie zatrzymać się na zwykłym zwiedzaniu, lecz aby wejść w głąb, umocnić żywą relację z Jezusem. Natomiast O. Eleazar Wroński (OFM) – przewodnik po Jerozolimie i Betlejem, wprowadzając nas w wyjątkowość tych miast, dał świadectwo temu, co Papież Franciszek nazywa istotą życia zakonnego. A mianowicie: świadectwo radosnego życia wynikającego ze świadomości, że Bóg nas kocha. Podczas wykładów przypomniał nam o tym także O. Jakub Błaszczyszyn (SVD).

Nasze pielgrzymowanie przeplatało się z licznymi wykładami, konferencjami oraz z pracą w grupach, która miała na celu wypracować dokument dotyczący ochrony dzieci, młodzieży i osób bezradnych, którymi opiekujemy się w naszych placówkach. Dużą pomocą okazały się wykłady O. Adama Żaka (SJ). Ten znany i bardzo zaangażowany w działania na rzecz ochrony dzieci i młodzieży Kapłan, wskazał nam błędy w myśleniu o wykorzystaniu seksualnym małoletnich oraz przedstawił profil sprawców i obraz ofiary. Zwrócił on także uwagę na czynniki ryzyka i przyczyny występowania tego zjawiska. Ze szczególną troską apelował o podejmowanie działań prewencyjnych. To był ostatni wykład jednak w obecnych czasach bardzo istotny, szczególnie w posłudze, jaką pełnimy w Zgromadzeniu.

Cały cykl wykładów rozpoczął Ojciec Opat Bernard Alter (OSB), który w niezwykle interesujący sposób wprowadził nas w specyfikę judaizmu. Sam będąc dobrym przyjacielem ortodoksyjnego Żyda, opowiadał z wielkim zaangażowaniem o zwyczajach szabatowych, o świętach i ich sposobie życia. Na co dzień często spotykałyśmy ultraortodoksyjnych Żydów, ponieważ Siostry mieszkają w takiej właśnie dzielnicy. Nie jest to łatwe. Tu można zrozumieć Ewangelię… Tu wypełniają się słowa Jezusa: „Nie jest uczeń nad Mistrza” (Mt 10,24). A Ojciec Bernard mówił: „Życie w Jerozolimie, to jest zawsze oddawanie życia. To życie w cieniu krzyża, ale i w blasku zmartwychwstania.”   W tym miejscu z wdzięcznym sercem myślę o naszych Siostrach tu posługujących… To jest oddawanie życia…

Kolejnym naszym prelegentem był współbrat O. Bernarda – Ojciec Daniel Stabryła (OSB), który wprowadził nas w temat „posługa Siostry Dyrektorki służbą Bogu i drugiemu człowiekowi”. Na przykładzie dwóch proroków: Elizeusza i Jonasza przedstawił nam obraz wiernego i niewiernego sługi, a na koniec zachęcił nas do przemedytowania „Kazania na Górze”.

O odpowiedzialnym kierowaniu personelem, które jest wyrazem szacunku i uznania wobec drugiej osoby, mówił nam Ojciec Łukasz Popko (OP). Poprzez lekturę i komentarz do Księgi Rodzaju przedstawił stworzenie świata, jako stawianie granic; a Boga jako Tego, który porządkuje, oddziela dzień od nocy i światłość od ciemności. Ukazał nam Boga jako Tego, który nie potrzebuje wszystkiego, co najlepsze. On stwarza świat DOBRY, wcale nie najlepszy. Boga, który chce, by człowiek stworzony na Jego obraz, stał się Mu podobny w szacunku dla granic, dla innych stworzeń.

Wspominany już Ks. Krzysztof Napora poza wspólnym pielgrzymowaniem, wygłosił także konferencję na temat „Siostra Dyrektorka wezwana do wierności Bogu oraz do bycia radosnym i pokornym świadkiem Ewangelii”. Już na samym początku zadał pytanie: jeśli Ewangelia to Dobra Nowina, to wyobrażacie sobie, by można być jej smutnym świadkiem? Przypomniał nam, że nasza radość wypływa ze świadomości, że Bóg jest zakochany w człowieku do szaleństwa, do szaleństwa krzyża oraz że niezbędny w naszej posłudze jest Duch Święty („Drewno nie daje ciepła samo w sobie. Potrzebny jest ogień” – papież Franciszek). Następnie analizując targowanie się Abrahama z Bogiem, ukazał piękno jego osobowej i zażyłej relacji z Bogiem.

O istocie osobowej relacji z Panem mówił także O. Jakub Błaszczyszyn (SVD). Ona jest lekarstwem na wlewającą się w nasze posługi światowość, która każe stawiać w centrum  siebie samego zamiast chwały Pana. Mocno rozbudowana i cenna konferencja stała się motywem do refleksji nad „chorobami”, których istota dotyczy tego, co zewnętrzne, co można zidentyfikować jako duchową światowość. Papież Franciszek mówił o tych „chorobach” do współpracowników Kurii Rzymskiej dnia 22 listopada 2014 r.

Kolejnego dnia O. Jakub w swoim pełnym życiowych refleksji wykładzie mówił o konsekracji, komunii i posłaniu jako istocie życia zakonnego. Mówiąc o ubóstwie, czystości i posłuszeństwie, zwrócił uwagę na radykalne upodobnienie się do Jezusa i pełne z Nim zjednoczenie jako coś, co jest ważniejsze od wielości i jakości dzieł, które prowadzimy. Uwrażliwiał nas, abyśmy każdego dnia starały się przeorientować życie na Jezusa. A jest to możliwe tylko wówczas, gdy przeżywamy wszystko jako DAR. A więc kluczem jest wdzięczność…

Kiedy człowiek doświadcza tak wielu łask, kiedy Bóg, choć ukryty, przychodzi każdego dnia, kiedy zasłuchujemy się w Jego Słowo, nie sposób, by serce nie śpiewało wraz z Maryją radosnego Magnifikat. Nasze wyrazy wdzięczności zaraz po Bogu kierujemy w stronę Najprzewielebniejszej Matki Generalnej M. Samueli oraz całego Zarządu Generalnego za inicjatywę i zorganizowanie tego spotkania oraz za towarzyszenie nam w tych dniach. Dziękujemy za świadectwo życia i otwartości na Ducha Świętego. Dziękujemy także Siostrom z Nowego Domu Polskiego w Jerozolimie za przyjęcie nas, za okazaną elżbietańską gościnę i miłość, za cichą posługę i jak powiedział o. Bernard: za „oddawanie życia; za życie w cieniu krzyża i w blasku zmartwychwstania”.

Siostra M. Bernadetta Banach

Zobacz zdjęcia