Charyzmat naszego Zgromadzenia jest darem udzielonym przez Boga Kościołowi. Nasze Zgromadzenie – obdarzone tym darem – zostało w Duchu Świętym przeznaczone do tego, by ukazywać ludziom miłosierną miłość Ojca. (RI 2)
Aby charyzmat początkowy zachowywał w nas swą żywotność, staramy się być otwarte na działanie Ducha Świętego. (RI 2.4)
Warunkiem zachowania elżbietańskiej jedności jest silne zakorzenienie każdej siostry w charyzmacie i duchowości Zgromadzenia. (RI 5.9)
Od początku istnienia naszego Zgromadzenia zasadniczym jego zadaniem jest uwielbienie Boga i współdziałanie w budowaniu Jego Królestwa. To zadanie – zgodne z charyzmatem naszego Zgromadzenia – urzeczywistniamy poprzez kontynuowanie uzdrawiającego działania Chrystusa w duchu miłości miłosiernej wobec ubogich naszych czasów. (RI 4)
Zasadniczą postawą wynikającą z naszego charyzmatu, jaką winna się każda z nas odznaczać, jest miłosierdzie. (…) Charyzmat naszego Zgromadzenia przejawia się nie tylko w okazywanej przez każdą z sióstr gotowości służenia, ale przede wszystkim w fachowej służbie całego Zgromadzenia chorym, dzieciom, osobom starszym, cierpiącym niedostatek. (RI 5.5)
Obok naszego działania winnyśmy zwracać jeszcze większą uwagę na rozwój i doskonalenie naszej postawy wewnętrznej przez coraz radykalniejsze kształtowanie naszego życia w oparciu o Ewangelię oraz wolę duchowego wzrostu. (RI 4.3)
Nasza duchowość jest tą wielką siłą, która nadaje naszemu powołaniu i posłannictwu ukierunkowanie, ożywia je, jest pokarmem i światłem. Ona na wzór naszych Założycielek formuje nas i umacnia w tym, że jesteśmy autentycznymi Siostrami św. Elżbiety. Im bardziej pozwolimy, aby nas ożywiała duchowość, tym wiarygodniej i żywotniej będziemy przeżywały nasz charyzmat. Stanie się on prawdziwą „Dobrą Nowiną” w obecnym świecie. (RI 3.9)
W centrum duchowości naszego Zgromadzenia znajduje się kult Najświętszego Serca Jezusa. Jest on duchowym fundamentem naszej postawy wynagradzającej, przez którą łączymy się z Chrystusowym dziełem zbawienia. (RI 5.8)
Im głębsza będzie nasza więź z Chrystusem i pełniejsze zrozumienie Jego Orędzia, tym bardziej żywa i trwała będzie nasza duchowość. (RI 3.5)
Nasze Założycielki w Maryi widziały wzór dla swego życia duchowego (…) W tajemnicy Nawiedzenia Najświętszej Maryi Panny znajdujemy nasze duchowe ukierunkowanie. Tajemnica ta wymaga od nas, abyśmy tak jak Maryja przyjmowały z wiarą Słowo Boże i zanosiły je do ludzi „z pośpiechem.” (por. RI 3.4)
Słowo Boże jest tą przestrzenią życiową, w której rozwijamy się w wymiarze ludzkim i duchowym. Od samego początku jest Ono zasadniczym elementem nadającym kierunek naszej duchowości. (RI 3.6)
Duch Święty jest pierwszym i niezastąpionym Nauczycielem wszystkich ochrzczonych. (…) Jeżeli pozwolimy prowadzić się Duchowi Świętemu, nie zbłądzimy, dlatego wszystkie siostry (…) winny wciąż na nowo powierzać się kierownictwu Ducha Świętego, prosić w modlitwie o Jego pomoc, starać się o postawę czujności i wrażliwości na Jego głos, powinny unikać wszystkiego, co ten głos mogłoby zagłuszyć. (RI 7.7)
(…) Duch Święty pragnie prowadzić osobiście każdą z nas do coraz głębszego poznania prawdy i miłości Boga w Jezusie Chrystusie. (RI 7.14)
